Dierdonk is een van de Helmondse wijken waar ik niet zoveel mee heb en waar ik dan ook zelden kom. Tot ik een tip kreeg van een trouwe lezer: “Zeg, kende gij de Bakelse Beemden?”. Nou ken ik Helmond best wel goed vind ik zelf, maar van de Bakelse Beemden heb ik nog nooit gehoord. Ik snap er niks van want ik heb er zelfs vlakbij gewoond.
De Bakelse Beemden is een natuurgebied dat tussen Scheepstal, Aarle-Rixtel, Bakel en Dierdonk ingeklemd zit en waar de Aa doorheen slingert. Voor mensen die op Dierdonk wonen (vooral voor degene die in het bezit zijn van een hond) is dit misschien wel bekend terrein, maar voor mij niet.
Dus pak ik mijn fietske en trap ik naar Dierdonk. Bij het kindcentrum aan de achterkant van Albert Heijn parkeer ik ‘m. Dubbel afgesloten want ja, het blijft Helmond hè.
Voordat ik aan mijn wandeling begin blijf ik even stilstaan bij het monument voor de Poolse piloot die hier om het leven kwam bij een vliegtuigcrash tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Dan loop ik het natuurgebied in dat door Staatsbosbeheer is afgesloten met een hekje. Eerst een stukje rechtdoor en dan moet ik kiezen tussen linksaf of rechtsaf. Moeilijk voor iemand met keuzestress als ik. Na lang wikken en wegen besluit ik linksaf te gaan.
Op het bordje bij het hek waar ik door moest staat een bordje met regels. Een daarvan is dat honden alleen aangelijnd het gebied in mogen. Hieruit blijkt maar weer dat laaggeletterdheid in Helmond een groot probleem is want negen van de tien honden lopen er los. Als wandelaar vind ik het verschrikkelijk als er zo’n groot gevaar of klein keffertje op me af komt gerend. Ik ken die hond niet en weet niet wat ie gaat doen. Dus mensen alstublieft, doe je hond aan de riem!
Ik loop door en kom bij de hoogwaterstuw. De Bakelse Beemden is een waterbergingsgebied. Het gebied is zo ingericht dat een teveel aan water hier kan worden geparkeerd. Als het water in de Aa zo hoog komt te staan dat overstroming dreigt, worden de stuwkleppen in werking gezet. Hierdoor stroomt het water langzaam het gebied in. Dit zorgt ervoor dat Dierdonk, maar ook Veghel en Den Bosch, in tijden van hoog water toch droge voeten houden.
Verderop loop ik de bossen in. Bewegwijzering is er niet dus ik kies maar een pad. Ik denk niet dat het heel veel uitmaakt welk pad je kiest, alle wegen leiden terug naar Dierdonk. Als ik weer bij de Aa aankom besluit ik langs het water terug te lopen richting de plek waar ik het gebied binnen ben gekomen. Hier merk ik dat er de laatste tijd veel water is gevallen. Of dit nu is wat de stuwkleppen veroorzaakt hebben weet ik niet. Wel weet ik dat ik geen droge voeten houd want het gebied is ontzettend drassig. Het lijkt op wadlopen maar dan zonder de Waddenzee. Dat mag de pret niet drukken, mijn schoeisel gooi ik straks wel in de wasmachine.
Na een uurtje ben ik weer terug bij het beginpunt. Wat een mooi gebied voor een korte wandeling. En voor een picknick. Maar die bewaar ik voor een volgende keer, als de oevers van de Aa niet meer zo nat zijn.
